Ons avontuur bij Warande start met een goed gesprek over het belang van het kennen van je bewoners en hoe je dat het beste kunt doen. De zorginstelling vindt de Doodle-Me-Tool methode de moeite waard om verder te onderzoeken. Het Leendert Meeshuis, onderdeel van Warande, is een verpleeghuis dat vanuit een antroposofische filosofie opereert. Dit houdt in dat men in het dagelijks leven, in de zorg en in ondersteuning uitgaat van een holistisch mensbeeld. Hierin staat de ontwikkeling van het wezenlijke in de mens centraal en ziet men de mens als een eenheid van lichaam, ziel en geest.

Het was altijd al een wens van TGK om eens met een organisatie te werken wier uitgangspunt en visie over de mens zo op één lijn liggen. Het is dus meteen een warme start. Annemarijn en Ilse reizen af naar Bilthoven om daar tien medewerkers van het Leendert Meeshuis mee te nemen in de eerste sessie van de Doodle-Me-Tool stoomcursus. Op deze eerste dag dompelen we de medewerkers onder in waar het nou echt om gaat bij de Doodle-Me-Tool: een oprechte, liefdevolle relatie opbouwen tussen zorgmedewerker en bewoner. Door deze relatie voelt de bewoner zich gezien, ontstaat er meer leefplezier en ervaart de medewerker meer werkplezier. En dit is precies waar zowel de bewoners als de zorgmedewerkers zo veel behoefte aan hebben. Deze eerste dag proberen we gezamenlijk de volgende vraag zo goed mogelijk te beantwoorden: Hoe doe je dat, de ander echt leren kennen? En wat doe je vervolgens met al deze informatie? Bovendien doen we ervaringsoefeningen met elkaar in het leren kennen en wisselen we praktijkervaringen uit. Door het delen van deze praktijkervaringen leren we van elkaar en zal datgene wat we als mens en zorgverlener doen, steeds beter worden. Dat is waar wij bij The Generation Keeper in geloven en dit dragen wij dan ook graag uit.

Halverwege de eerste sessie worden we als groep verrast met een bezoek van een van de bewoners van het Leendert Meeshuis. Het is hartverwarmend om te zien hoe de hele groep direct de cursus neerlegt om deze dame te verwelkomen binnen de ruimte. Omdat het kennen van de bewoner heel belangrijk is binnen het Leendert Meeshuis, weten de medewerkers dat deze mevrouw blij wordt van piano spelen. We krijgen dan ook een prachtige toegift te horen. Een mooi, ontroerend moment. Mevrouw speelt een zelfgekozen lied en wij luisteren bijna ademloos naar het spel. Er klinkt zo veel liefde en passie uit. Wanneer mevrouw afrondt, volgt een daverend applaus. Dit salvo beantwoordt zij met een tevreden glimlach.

Dit voorbeeld typeert het Leendert Meeshuis. Tijdens alle sessies en gesprekken die daar plaatsvinden, geeft het verzorgingshuis de bewoners prioriteit. Bewoners mogen aanschuiven bij de sessies en er lijkt te allen tijde ruimte te zijn voor aandacht wanneer medewerker en bewoner elkaar kruisen op de gangen.

Tijdens de tweede sessie van de stoomcursus komt de groep wederom bij elkaar. In de weken tussen de eerste sessie en deze dag zijn de medewerkers met een bewoner in gesprek gegaan om deze beter te leren kennen. Nu is het tijd om met elkaar te delen wat men in de afgelopen weken heeft kunnen ontdekken. Medewerkers leren hierin van elkaar en geven daarnaast waardevolle inzichten. Ook bespreken we zaken als verdriet, seksualiteit en intimiteit. Zaken die spannend kunnen zijn. Of waarover de traditionele zorgopleidingen benadrukken dat we hiervan weg moeten blijven. Maar wat als verdriet, seksualiteit en intimiteit er wel mogen zijn bij de bewoners? Zou de bewoner zich dan niet juist nog meer gezien voelen?

Een week later gaan we creatief met elkaar aan de slag. De medewerkers hebben intussen de bewoners leren kennen vanuit oprechte, liefdevolle interesse. Tijdens deze derde sessie wordt alle kennis visueel gemaakt op het Doodle bord. Dit bord is eigenlijk een weergave in beeld van de identiteit van de bewoner. Het schone toeval wil dat precies de bewoners over wie een Doodle bord gestalte krijgt, de ruimte binnen komen lopen. Prachtig om te zien dat ook hier de bewoners weer een warm ontvangst wacht. Sporadisch werken bewoner en medewerker zelfs samen aan een Doodle bord. Zorgvuldig zoeken ze samen kleuren en afbeeldingen. Er wordt gelachen, gepraat en soms ook een traan gelaten.

Wat mij het meest raakt? De ontstane warme band is daadwerkelijk voelbaar in de ruimte. Een band tussen de medewerkers onderling, die elkaar beter hebben leren kennen tijdens dit proces, maar vooral een band tussen de medewerkers en de bewoners. De gesprekken met de bewoners beslaan namelijk onderwerpen die voor de bewoners van waarde zijn. Onderwerpen waardoor de bewoner zich meer gezien voelt als individu. Onderwerpen en zaken waar de medewerker nu van op de hoogte is, omdat zij openstaat voor die oprechte, betekenisvolle relatie met de bewoner. En zeg nou zelf: is gezien worden niet de kern van wat we allemaal het liefst zouden willen in het leven?